poem

ಬೆಳದಿಂಗಳಾಗಿ ಬಂದೆ ಇಂಚಿಂಚು ನಂದೆಂದು ಅರಿತು ಬೆರೆತೆ ಬದುಕಿನ ಬವಣೆಗೆ ಎದೆಯೊಡ್ಡಿ ದುಡಿದು ಹಣ್ಣಾದೆ ಕಪಟ ನಾಟಕಕೆ ಬಲಿಪಶು ನಾನಾದೆ ಒಳಿತು ಕಾಣದಾದಾಗ ಕಂಡದ್ದು ಬರಿ ಹೊಲಸು…

ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬದಲಾಗುವ ಋತು ಬೀಸಿ ಸುಯ್ಯುವ ಗಾಳಿ ಗಿಡ ಗಂಟೆ ತೂಗಿ ನಿನಾದ ಹೊಮ್ಮಿ ಜುಳು ಜುಳು ಹರಿವ ಯಮುನೆಯ ಈ ದಿನನಿತ್ಯ – ವರ್ತಮಾನದ

ಅರವತ್ತು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿರುವ ಅಕ್ಕ ಈಗ ಥೇಟ್ ಅಮ್ಮನಂತೆಯೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ ಮೊಗೆ ಮೊಗೆದು ನೀಡುವಾಗಲಂತೂ ಅವಳದೇ ಛಾಪು ಬಡಿಸಲು ಬಗ್ಗುವಾಗೆಲ್ಲಾ ಅವಳ ತಾಳಿ ಸರ ತೂಗಾಡುತ್ತದೆ ಜೊತೆಗೆ ಐದಾರು

ಅವನು ಅವತ್ತು ಹೇಳಿದ್ದ ಅವಳು ಅಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆಂದು ಹೋದೆ ಸಂದಿಗೊಂದಿ ದಾಟಿ ಅಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪಿಟ್ಟ  ತುಟಿ ಮಸೆದ ಕತ್ತಿ ಬರಿ ಸೇಂಟ್ ವಾಸನೆಯಲಿ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಪುಕ್ಕಟೆಯ ಘನಯುದ್ಧ ಇದ

ಕಿಟಕಿಯಾಚೆ ಮಂಜಿನ ಗೆರೆಗಳಿವೆ ಆಸೆಗಳಿಂದೇಳುವ ಅನುಲೇಪನಗಳ ಜಾರಿಯಂತೆ. ನರ್ತನದ ಕೊನೆಯ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಬಳುಕಿನ ನಂತರ ರೆಂಬೆಗಳ ಮೇಲೆ ಜೀಕುತ್ತಿರುವ ಗುಬ್ಬಿಗಳು ಹಾಡಿದವು ಯಾವುದೋ ಹಾಡಿನ  ಚರಣದ ಮೊದಲ

ನೀರು ಚಿಂಪಡಿಸಿ ಸಗಣಿ ಸಾರಿಸಿ ಅಂಗಳದ ಎದೆಗಳಲಿ ಚುಕ್ಕಿಗಳ ಪೋಣಿಸಿ ಮಲಗಿಸುವ ಅವಳ ಕೈಗಳಲಿ ಕನಸುಗಳ ಎಳೆ ಮುಡಿಸುವ ಸಮಯ ಬಾಗಿಲು ತೊಳೆದು ಬೆಳಕ ತೋರಣ ಕಟ್ಟುವ

ನಿನ್ನ ಗಾವುದ ದಾರಿ ನನ್ನ ನೆನಪಿನಂಗಳಕೂ ಬಿಳಿಹಾಳೆಯ ಮೇಲೇ ಕುಳಿತ ಕವಿತೆಯಷ್ಟೇ ಅಂತರ ಮಾರಾಯಾ…ಷರತ್ತಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಆಡಿದ ಆಟ ಕೂಡಿದ ಕೂಟಗಳು ಮುದುರಿ ಬಿದ್ದಿವೆ ದಿಂಬ ಕೆಳಗೆ